تنیس حرفه ای روی میز
ریشه‌های تاریخی پینگ‌پنگ
در اواخر قرن ۱۹ میلادی، بازی با توپ و راکت روی میز در انگلستان رایج شد. ابتدا تنها در خانه‌های طبقه بالا دیده می‌شد. با گذشت زمان، شکل رسمی و رقابتی به خود گرفت. کشورهای آسیایی از جمله کره و چین به‌سرعت رشد کردند. چین با قهرمانان زیاد خود به قدرت بلامنازع تبدیل شد. در سال ۱۹۲۶ فدراسیون جهانی پایه‌گذاری شد. المپیکی شدن این ورزش در سال ۱۹۸۸ اعتبار آن را بالا برد. میلیون‌ها نفر در دنیا به آن علاقه‌مند شدند. اکنون در مدارس، باشگاه‌ها و رقابت‌های جهانی برگزار می‌شود.
2. آشنایی با قوانین تنیس روی میز
بازیکنان باید توپ را با یک ضربه به زمین حریف بفرستند. هر خطا باعث از دست دادن امتیاز می‌شود. بازی به صورت ست‌هایی با ۱۱ امتیاز برگزار می‌شود. در صورت مساوی شدن، بازی تا اختلاف دو امتیاز ادامه دارد. سرویس باید دقیق و طبق قوانین انجام شود. زمین بازی با خطوط و ابعاد خاصی مشخص شده است. راکت نباید بیش از حد مرطوب یا ساییده باشد. رعایت نوبت ضربه‌ها ضروری است. داوران با دقت بر اجرای قوانین نظارت دارند.
3. وسایل و لباس‌های مورد نیاز
راکت‌ها ابزار اصلی و بسیار متنوع هستند. توپ‌ها باید سبک و مطابق استاندارد جهانی باشند. میز دارای ارتفاع و ابعاد مشخص است. تور هم باید دقیق در وسط میز نصب شود. لباس ورزشی مناسب باید جذب و راحت باشد. کفش‌ها باید بدون لغزش و مناسب حرکات سریع باشند. برخی بازیکنان از حوله برای خشک‌کردن دست‌ها استفاده می‌کنند. استفاده از تجهیزات استاندارد بر کیفیت بازی تأثیر دارد. برندهای مختلفی تجهیزات حرفه‌ای تولید می‌کنند.
4. تکنیک‌ها و فنون بازی
یادگیری سرویس صحیح نقطه شروع حرفه‌ای شدن است. تکنیک‌هایی مانند دراپ‌شات و اسمش اهمیت زیادی دارند. بازیکنان باید با چرخش‌های مختلف توپ آشنا باشند. کنترل توپ با تمرین زیاد بهبود می‌یابد. تحرک و انعطاف‌پذیری از ویژگی‌های مهم است. حرکات پا باید سریع و هماهنگ با دست باشد. موقعیت‌یابی مناسب نسبت به توپ بسیار مهم است. تاکتیک‌های دفاع و حمله باید ترکیب شوند. تمرین ذهنی هم‌پای تمرین فیزیکی ضروری است.
