تنیس روی میز
پیدایش تنیس روی میز
این ورزش ابتدا به‌صورت تفریحی در خانه‌های اشراف انگلیسی شکل گرفت. ابزارهای ابتدایی آن ساده و دست‌ساز بودند. به‌مرور، ساختار و قوانین مشخص‌تری برای آن تعیین شد. کشورهای شرق آسیا نقش بزرگی در توسعه آن داشتند. ژاپن و چین به قدرت‌های بزرگ این ورزش تبدیل شدند. سازمان جهانی آن در دهه ۱۹۲۰ میلادی ایجاد شد. در سال ۱۹۸۸، تنیس روی میز به جمع ورزش‌های المپیکی پیوست. چین همواره در صدر جدول مدال‌ها قرار داشته است. امروزه، بازی در تمام قاره‌ها رایج است.
2. اصول و مقررات تنیس روی میز
این بازی می‌تواند به‌صورت انفرادی یا دوبل انجام شود. توپ باید از روی تور عبور کرده و در زمین حریف فرود آید. ضربه‌های صحیح با راکتی انجام می‌شود که بازیکن در دست دارد. امتیازدهی بر اساس خطاها و موفقیت‌هاست. برای بردن ست باید حداقل ۱۱ امتیاز کسب کرد. در صورت تساوی ۱۰-۱۰، باید اختلاف دو امتیازی حفظ شود. هر مسابقه شامل چند ست است. قوانین دقیق آن توسط فدراسیون جهانی تنظیم می‌شود. رعایت آن‌ها برای برگزاری رسمی الزامی است.
3. ابزار و وسایل موردنیاز بازی
راکت اصلی‌ترین وسیله در این ورزش است. جنس آن از چوب و لاستیک مخصوص می‌باشد. توپ‌های سبک و توخالی برای سرعت بالا طراحی شده‌اند. میز استاندارد دارای ابعاد خاصی است. سطح میز باید کاملاً صاف باشد. تور در مرکز میز نصب شده و ارتفاع مشخصی دارد. لباس بازیکنان باید راحت و خنک باشد. کفش‌های مخصوص از لغزش جلوگیری می‌کنند. تجهیزات حرفه‌ای کیفیت بازی را افزایش می‌دهند.
4. تکنیک‌ها و مهارت‌های کلیدی
هر بازیکن نیاز به یادگیری ضربات پایه دارد. فورهند و بکهند پرکاربردترین آن‌ها هستند. سرویس‌های حرفه‌ای باید دارای چرخش و دقت باشند. تسلط بر پیچ دادن توپ مزیت بزرگی محسوب می‌شود. جایگیری درست در مقابل توپ اهمیت دارد. تمرین مداوم سرعت واکنش را افزایش می‌دهد. قدرت تمرکز عامل موفقیت در بازی‌های مهم است. تصمیم‌گیری سریع می‌تواند نتیجه مسابقه را تغییر دهد. تکنیک‌ها با تجربه و تمرین تقویت می‌شوند.
