ورزش کشتی یونانی-رومی
خاستگاه جاودانه کشتی یونانی-رومی
در تاریخ کهن بشریت، جایی که آفتاب بر استادیوم‌های سنگی می‌تابید، کشتی یونانی-رومی به عنوان نماینده‌ای از قدرت و نظم متولد شد. این سبک اصیل که در میدان‌های نبرد و بازی‌های المپیک باستانی نفس می‌کشید، روح جنگاوری را در خود داشت. هنر مقابله بدون پا، تنها با دستان و شانه‌های فولادین، ویژگی ممتاز آن بود. با طلوع قرن جدید، این هنر نبرد دوباره زنده شد. در المپیک مدرن، نام آن در کنار دیگر افتخارات بشری ثبت شد. هر کشتی‌گیر، نه‌تنها بدن، که روح خود را نیز در میدان می‌آورد. میراث یونانی-رومی‌ها در دنیای مدرن ادامه دارد. سبکی که هنوز هم فریاد رقابت و جوانمردی سر می‌دهد.
۲. قانون‌مندی در اوج تقابل
کشتی یونانی-رومی صحنه تقابل قانونمند دو اراده است. تنها بالاتنه اجازه درگیری دارد و پاها خارج از معادله‌اند. ساختار مبارزه با دو راند سه‌دقیقه‌ای تعریف شده است. فنون پرتابی، نماد قدرت، بیشترین امتیاز را دارند. داوران با چشمانی تیزبین، حرکت‌ها را تحلیل می‌کنند. حتی یک لغزش در اجرای قانون می‌تواند سرنوشت مبارزه را تغییر دهد. احترام به حریف، بخشی از آیین این مبارزه است. پوشش رسمی، نظم و ساختار را یادآور می‌شود. هر حرکت، نشانی از هوشمندی و تمرین‌های سخت است.
۳. دو مسیر، دو فلسفه
کشتی آزاد و کشتی یونانی-رومی، همچون دو شاخه از درختی واحدند. اولی، آزادی عمل را به پاها نیز می‌دهد. دومی، با سخت‌گیری خاص خود، تنها دستان را به کار می‌گیرد. این تفاوت، فلسفه‌ای متفاوت در تمرین و مبارزه می‌سازد. فنون پرتابی در یونانی-رومی، جلوه‌ای تماشایی دارد. در کشتی آزاد، سرعت و تنوع حرکت بیشتر است. داوری نیز با توجه به نوع فن، متفاوت عمل می‌کند. انتخاب میان این دو، انتخاب نوعی نگرش به کشتی است. برخی قدرت، و برخی چابکی را ترجیح می‌دهند.
۴. بدن، سلاح کشتی‌گیر
بدن کشتی‌گیر در یونانی-رومی، همچون سلاحی ورزیده و قدرتمند است. شانه‌هایی محکم، بازوهایی استوار و هیکلی ورزیده اساس پیروزی‌اند. تمرینات استقامتی، همچون نبرد روزانه با ضعف‌اند. کشتی‌گیر باید در اوج باشد، هم فیزیکی و هم روانی. تغذیه سالم، بخشی از این سلاح‌سازی است. خواب و بازسازی، نقشی برابر تمرین دارند. ذهن آرام، در لحظه‌های حساس، برگ برنده خواهد بود. همه چیز برای لحظه‌ای کوتاه در تشک، باید هماهنگ باشد. این هماهنگی، رمز غلبه است.
